[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanieść do Spiżowego Namiotu. Tam śpi już niemal od roku i wiemy, że tylko
Złodziej Snów może ją uratować. To dlatego prosiliśmy każdego napotkanego
podróżnika i karawanę, by rozpowiadali, że poszukujemy Złodzieja Snów. Szczę-
śliwi jesteśmy, Alnacu Krebie, że prośby dotarły do naszego przyjaciela.
Alnac pokręcił głową.
To nie wasza wiadomość mnie tu sprowadziła, Raiku Na Seemie.
Niemniej stwierdził starzec z filozoficznym spokojem jesteś tutaj
i możesz nam pomóc.
Alnac Kreb zmieszał się, lecz szybko opanował emocje.
54
Przysięgam, że zrobię co w mojej mocy. Rano udam się do Spiżowego
Namiotu.
Jest dobrze strzeżony, bowiem mieszkańcy Quarzhasaat wracali jeszcze
potem i musieliśmy bronić naszej Zwiętej Dziewczyny przed ich zakusami. To
akurat było proste. Ale wspomniałeś coś, książę Elryku, o naszym wrogu, którego
pochowaliśmy? Co o nim wiesz?
Elryk odczekał tylko kilka sekund, nim się odezwał. Opowiedział Raikowi
Na Seemowi wszystko, co się zdarzyło: jak został podstępnie oszukany przez lor-
da Gho, co przykazano mu odnalezć i do jakiego lord Gho uciekł się szantażu.
Nie chciał kłamać starcowi, co najwyrazniej zostało docenione, bo chociaż twarz
Pierwszego Najstarszego pociemniała od gniewu, to gdy opowieść dobiegła koń-
ca, Raik Na Seem uścisnął ramię Elryka w geście wyraznej sympatii i współczu-
cia.
Ironia tkwi w tym, przyjacielu, że wszystko to istnieje tylko w naszej poezji
i nigdy nie słyszeliśmy o Perłowej Fortecy.
Winieneś wiedzieć, że nie chcę skrzywdzić Zwiętej Dziewczyny po-
wiedział Elryk. I że jeśli mogę pomóc jakkolwiek tobie lub twoim ludziom,
uczynię to z ochotą. Moja misja kończy się tutaj i teraz.
Ale trucizna zabije ciÄ™, zanim znajdziesz antidotum. Potem on zabije twoje-
go przyjaciela. Nie, nie, spójrzmy na sprawę inaczej, książę Elryku, i poszukajmy
pozytywnych rozwiązań twego problemu. Zresztą jest to nasz wspólny problem,
jak sądzę, bowiem wszyscy padliśmy ofiarą tego rychło martwego już władcy.
Musimy zastanowić się, jak zniweczyć jego intrygi. Możliwe też, że moja cór-
ka naprawdÄ™ wie coÅ› o legendarnej Perle, bowiem jest naczyniem zawierajÄ…cym
całą naszą mądrość i już teraz wie więcej, niż moja biedna głowa kiedykolwiek
pomieści. . .
Jej wiedza i inteligencja są równie godne podziwu jak jej piękność i wdzięk
powiedział Alnac Kreb, wciąż wzburzony postępkami Quarzhasaatyńczyków
wobec Varadii. Gdybyś ją znał, Elryku. . . urwał, roztrzęsiony.
Wszystkim nam przyda się chyba teraz odpoczynek powiedział starzec.
Będziecie naszymi gośćmi, a rano zabiorę was do Spiżowego Namiotu, by rzu-
cić okiem na moją śpiącą córkę i miejmy nadzieję, że połączywszy naszą wiedzę
znajdziemy sposób, by zwrócić jej umysł ku jawie.
Tej nocy, śpiąc w luksusie, który odnalezć można jedynie w namiocie boga-
tego nomady, Elryk znów śnił o Cymoril uwięzionej przez Yyrkoona w narko-
tycznym transie. Wydawało mu się, że leży tuż obok niej, że są jednym i tym
samym, jak zwykle bywało, gdy sypiali razem. Nagle ujrzał nad sobą wysoką po-
stać Raika Na Seema i wiedział, że nie tamten pamiętany z odległego dzieciństwa
neurotyczny tyran był kiedyś jego ojcem, ale ten właśnie starzec i zrozumiał,
skąd wzięły się obsesje tyczące moralności i sprawiedliwości. To Bauradimowie
byli jego prawdziwymi przodkami. . . Ogarnął go spokój wraz z nowym, niepoko-
55
jącym uczuciem. Gdy się obudził rano, poczuł pragnienie, to eliksir upominał się
o swoje prawa. Elryk sięgnął po manierkę i upił mały łyk, po czym wstał, umył
się i przyłączył do Alnaca i Raika Na Seema siedzących już przy śniadaniu.
Potem starzec zawołał o rącze i wytrzymałe wierzchowce, z których znany był
klan Bauradimów i zaraz przyprowadzono im trzy z oazy, która kipiała od wszel-
kiej aktywności. Swoje przedstawienia zaczęli już komedianci, kuglarze i zakli-
nacze węży, wokół gawędziarzy i bardów zebrały się grupy dzieci, podczas gdy
ich rodzice zajmowali się interesami. Dosiedli rumaków i odjechali w kierunku
rysujących się mgliście na porannym horyzoncie Strzępiastych Filarów, gór od
wieków rzezbionych przez wiatry Pustyni Westchnień, aż naprawdę przypominać
zaczęły wielkie kolumny obtłuczonego czerwonego kamienia wspierające samo
sklepienie nieba. Elrykowi wydawało się z początku, że widzi ruiny jakiegoś sta-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]